UNUTMAK, HATIRLAMAYA YER AÇMAK İÇİNDİR BELKİ DE...

Affetmek ve unutmak, iyi insanların intikamı olabilir mi sizce, ne dersiniz ?

Unutmak, pek çoğumuzun yapamadığı kadar dirençli çünkü…

Oysa ki kıymetli…

Ancak, bize yapılan yanlışları pasif bir şekilde kabullenmemizi değil, aksine; yaşadıklarımızdan dolayı çektiğimiz acının artık hayatımızı etkilememesi için mücadele etmemiz konusunda bizi uyarıyor aslında...

Çünkü zihnimizi kötü tohumlardan arındıramazsak, yalnızca geçmişimizi değil, geleceğimizi ve geleceğimizdeki suçsuz kişileri de yaralarız.

Bize kötülük eden insanlara duyduğumuz kızgınlığın altında bunlara izin verdiğimiz için kendimize yönelttiğimiz kızgınlık da yatar. Bu nedenle unutmak, karşımızdakini yok sayarken, kendimizle barışmaktır aslında…

Çünkü bazen kızgın kalmak, hala ‘’onunla’’ kalmaktır. Kızgınlığımızdan vazgeçmeyiz, çünkü hala onunla kalmayı isteriz.

Büyümemek için ebeveynlerine kızmayı sürdüren yetişkinler gibi…

Bu nedenle zihnimizde yer vermemek, onlara yönelik bir ceza olduğu kadar, daha sağlıklı ve iyi bir hayat sürebilmemiz için gereklidir de.

"Hatırlamak, yeniden ele almaktır" diyor Özdemir Asaf ..

İşte o yüzden unutmak, hatırlamaya yer açmak içindir belki de…


Zıt gibi görünüyor olsa da; ancak unutabildiğimizde, unuttuğumuz kişiyi yeniden ele alabiliriz çünkü.

Önceki duygularımızdan bağımsız, en gerçekçi halleriyle, belki o kadar da kötü görünmeyebilir artık gözlerimize...

Böylece, bizler, unuttuğumuzla yeniden tanışabiliriz hatta…

Ve sadece kişileri ve olayları değil, kavramları da unutup, yeniden ele alabiliriz.

Düşünsenize sevgi, dostluk, cinsiyet ayrımı, ebeveyn olmak, sorumluluk ve özgürlük hakkında bilişsel yetilerimiz henüz gelişmemişken ezberletilen herseye unutarak, kendi seçtiğimiz kaynaklardan yeniden öğrenebilsek ve yeni bakış açımıza göre hareket edebilsek…

Çünkü günümüzdeki en büyük sorun; cahillik ise, cahillik, okuma yazma bilmemek değil, öğrenmeyen, yeniden öğrenemeyen ve öğrendikleri yanlışları değiştirmeyen kişilerin olması değil mi?

Ne yazık ki, bu kişiler ön yargılı, kötü düşünüp, herkesi de kötü sanmaya devam ederek, kötülük ederler…

Samimiyet, yardım ve öğrenmeyi, öğretilmeyi baskı sanarak korkak olmaya mahkum kalırlar…

Kalpleri temiz olmadığı için, iyiliğe ve Allah’ın kendilerine sunacağı nimetlere kapalıdırlar...

Şükür ve duayı bilmezler…

Onların, geleceği şekillendiren insanlar arasında böylece yeri yoktur; çünkü tükenirler, unutulurlar…